proszę, powiedz mi, jak możesz być takim ignorantem, może jednak powinieneś z tego nieba zejść na parter.

Prosimy wszystkie kobiety wędrujące po ulicach o zachowanie szczególnej ostrożności. Nadal nie udało się ustalić tożsamości i aktualnego miejsca przebywania brutalnego gwałciciela, najprawdopodobniej z województwa łódzkiego, który dopuścił się tego karygodnego czynu na towarzyskim spotkaniu naszych reprezentacyjnych siatkarzy przed zgrupowaniem.
Mój ulubiony kubek wymyka się z moich rąk i błyskawicznie roztrzaskuje na kuchennych kafelkach. To samo dzieje się z łyżeczką, która może i nie niszczy swojej faktury, ale powiela los swego koleżki z wiszącej szafki, kiedy to dziennikarka radiowa wysnuwa podejrzenia na jednego z przebywających tam wielkoludów. Nie podaje nazwiska, skądże. To tylko mi na myśl przychodzi osoba Łomacza.
Mimo iż nie jest jeszcze ciemno, mimo iż słońce praży jak cholera, udaję się do tego najbardziej badziewnego klubu w Gdańsku. Po co? Bo zachciało mi się bawić w jakiegoś cholernego detektywa? Bo choć uwielbiam Grzegorza, to nie pozwolę mu na takie harce, nie pozwolę mu czuć się panem świata? Tak, tak to można ująć.
Siedzą jak zwykle w tym samym miejscu. Jak zwykle ciągną z kieliszków niebieskiego drinka. Szczurek i Oivanen. Dla nich chyba nie ma normalnych wakacji, odpoczynku od sezonu ligowego. Są tylko trunki, panienki i seks. Mnóstwo seksu.
- Patrz, stary, kto przyszedł! - Patryk klepie kolegę radośnie po plecach. W jego oczach znów igrają te niebezpiecznie ogniki. - Co tam, Soniu? Pragniesz więcej atrakcji z mojej strony?
- Zapomnij, dzieciaku - opieram się dłońmi o ich stół, wcześniej zrzucając dwie szklaneczki na podłogę. I tak oni będą bulić, nie ja. - Nie przyszłam tu dla zabawy.
- To zjeżdżaj, bo nam wszystkie dupy odstraszysz - Oivanen dorzuca swoje trzy grosze, patrząc na niebieską ciecz na gumolicie.
- Jedyne, co możesz tu wyrwać, to kelnerka. Chyba że ten mop przy ścianie też łapie się na twoje wymagania?
Mruczy pod nosem jakieś przekleństwa w swoim rodzimym języku. Macham na niego ręką. I tak by mi się nie przydał do pomocy. Bo to nie z nim Łomacz jest w tak zażyłych, przyjacielskich stosunkach.
- Rozmawiałeś ostatnio z Grześkiem?
- A co to, kurwa, spowiedź?
- Rozmawiałeś czy nie?! - wkurwia mnie samym bytem. Musiałam być poważnie zdesperowana ostatnim razem, kiedy pozwoliłam mu pobawić się mną w toalecie.
- Okej, rozmawiałem.
- Kiedy?
- Zadzwonił w trakcie tej waszej imprezy w Spale. Tyle że tego chyba nie można nazwać rozmową.
- Ponieważ?
- Bo był najebany w trzy dupy.
- Co mówił? - widzę, jak jego prawa brew wędruje ku górze.
- Bredził coś o jakiejś brunetce, z którą miał bliższe spotkanie w damskim kiblu.
Po tym jednym zdaniu przestaję słuchać jego dalszych i niemoralnych wywodów. Błyskawicznie opuszczam ten zdziczały klub, błyskawicznie wpakowuję się do podmiejskiego autobusu. Wysiadam na dworcu. Dworcu kolejowym. Jedynie z podręczną torebką ładuję się do pociągu. Do Łodzi.
Bo ja tak tego, kurwa, nie zostawię.

- Pani Honorato - ciepłe i współczujące spojrzenie policjanta w ogóle nie pomaga. Wręcz przeciwnie, dobija jeszcze bardziej. - Rozumiem, że to nadal boli, rozumiem, że wolałaby pani o tym zapomnieć, ale proszę zrozumieć, że bez współpracy nie uda nam się zmusić tego mężczyzny do odpowiedzialności za swoje czyny. Nie chcemy przecież, aby inne kobiety spotkało coś podobnego, prawda?
Siedzę jak ten kołek, z dłonią w Zbyszkowej dłoni, zastanawiając się, co ja tu w ogóle robię. Dlaczego nie jestem w drodze do Portugalii, dlaczego Bartman przebywa tuż obok mnie, dlaczego patrzy z taką miłością, subtelnością, dlaczego nie krzyczy, jaką to jestem nieodpowiedzialną i słabą psychicznie osobą? Dlaczego nie dostaję odpowiedzi na żadne z tych pytań?
- On nie zrobi tego drugi raz - mruczę niemrawo pod nosem. Nie chcę o tym mówić. Nie chcę tu być. Chcę zniknąć, rozprysnąć się jak bańka mydlana.
- Skąd taka pewność?
Cisza. Tym razem ta irytująca, drażniąca bębenki uszne, wbijająca sztylety.
- Pani Honorato, jesteśmy niemal stuprocentowo pewni, że pani wie, kto to zrobił. Proszę powiedzieć.
- Nie wiem - znowu płacz. Czasem zastanawiam się, dlaczego moje spojówki nie łakną wody, skąd biorą te łzy. - Nie wiem, kto to był.
- Mógłby pan zostawić nas na chwilkę samych? - Bartman zwraca się do mundurowego. Ten bez chwili zawahania wychodzi.
Automatycznie ląduję na jego kolanach. Przypomina mi o tych wszystkich pięknych chwilach, dotykając z delikatnością moich okrytych pleców, zarumienionych policzków, popękanych ust. Chcę, abyśmy teleportowali się do naszego mieszkania, aby tak równomiernie poruszał biodrami, jak zawsze, podrażniając ścianki mojej pochwy, chcę, aby szeptał mi prosto w wargi, jak wiele dla niego znaczę.
- Posłuchaj - jego zielone tęczówki wręcz topią moje ciało, niszczą tę twardą skorupę, martwą, bolesną, nieprzerwanie trwającą od kilkunastu dni. - Doskonale wiesz, że sama sobie z tym nie dasz rady. Doskonale wiesz, że dusząc to tylko w sobie, uciekając od tego, starając się zapomnieć, nic nie wskórasz. Proszę cię, Miodziku, powiedz wszystko, co wiesz, nie ukrywaj najboleśniejszej prawdy. Przetrwamy to razem, nie zostawię cię z tym wszystkim samej. Obiecałem już na początku, że niezależnie, co by się działo, niezależnie, ile kłód i bomb rzuci nam pod nogi życie, będziemy razem. Na zawsze, rozumiesz?
Nie potrafię się powstrzymać przed przyciśnięciem swoich ust do jego, takich ciepłych, miękkich. Czuję, już nawet nie wiem, który to raz, te cholerne krople słonej wody na policzkach, tym razem wywołane czymś innym. Szczęściem. Szczęściem, że mam kogoś takiego przy boku. Kogoś, kogo w najtrudniejszych chwilach nie potrafię docenić.
- Możemy kontynuować? - kiwam głową na słowa policjanta, mocniej ściskając dłoń siatkarza. - Co się właściwie stało?
- Wychodziłam z toalety. Złapał mnie na progu i wciągnął do tego pomieszczenia z powrotem. Resztę już wiecie.
- Uderzył panią?
- Kilkanaście razy. Nie tylko ręką, ale i również paskiem od spodni.
- Zapytam wobec tego ostatni raz - wie pani, kto to zrobił?
Przyspieszone bicie serca, tężejąca krew, błyskawiczna wymiana gazowa, Bartmanowe palce masujące moje.
- Tak, wiem.
- Niech pani mówi, śmiało.
Głęboki oddech, zwiększona ilość mrugnięć, cierpnące nogi.
- Łomacz. Grzegorz Łomacz.

no przepraszam.
tak miało być.

a dzisiaj innego wyniku niż pozytywnego dla nas nie przyjmuję do wiadomości.
chłopaki, macie pokazać przede wszystkim kibicom-chamom, gdzie ich miejsce!